İNSANIN gözü onlarca farklı yapının birleşmesi ile oluşur. Bu bileşenlerin bir araya rastgele gelmesi yetmez, aynı zamanda doğru ölçülerde doğru konuma yerleşmesi gerekir. Elbette bu durum tüm vücudumuzda olduğu gibi bir Yaradan’a işaret eder. Dünyanın hiçbir yerinde bir odaya birkaç odun parçası, biraz çivi ve çekiç koyup da, bir zaman sonra kendi kendine bir sehpa oluştuğunu kimse görmemiştir. O eserin var olması ona şekil veren bir sanatkârın delilidir. İnsan da bu alemdeki en büyük sanat eserlerinden biridir. İnsan güzeldir çünkü onu yaratan güzeldir. Bizler güzeli görmeye meyilliyiz, çünkü çirkinlikler kalbe yabancı gelir.

Göz güzeli görürse, dünyayı güzel görür. Kalbi güzel olanları görmek bile bize muhabbet verir. Bu şekilde yaşarsak amacına uygun bir çift gözümüz olur. Bir sehpa ne kadar kaliteli olursa olsun, onu yıllarca yağmurda-çamurda bırakırsanız elbette çürümeye mahkum olur. Halbuki güzel bir evde güzel günlerde nice güzel anlarda birçok güzel dostlukların muhabbetine şahit olabilirdi. Ama kullanım amacının dışında kalırsa, tüm cazibesini kaybediverecektir. İnsan da yaratılış gayesinin dışında bir hayat yaşarsa, tüm huzurunu kaybederek kaygılar içinde kalacaktır. Hiç gerek yok böyle yaşamaya. 3-5 günlük dünyevi keyifler için, ebedi hayatın güzelliklerini kaybetmeye değmez.

Velhasıl mademki nefis neyi görse onu beğeniyor ve istiyor; öyleyse hem dünyamıza hem de ebedi hayatımıza faydası olacak, gönül alemimize huzur verecek hayırlı işlere yönelmeliyiz. Unutmayalım ki gözler kalbi güzel olanları gördükçe, bu ömrü bize veren Kainatın Sahibini özleyecektir. Ve bu özlem dünya hayatına bir anlam katacaktır.