BİR bardak çay, bir lokma yemek, bir yudum su demek ki ne büyük nimetmiş. Hergün defalarca alıp verdiğimiz nefesler Allah'ın ne büyük lütfuymuş. Mutluluğu maddede aradığımız günden beri ne çok şeyi gücendirdik.  Bardaktaki çayın rengi, yağmurun sesi, rüzgarın rayihası hepsi sırayla terk ediverdi hayatımızı. Keşke herkes zengin olsa da asıl aradığı şeyin bu olmadığını, kalbinin maddeyle dolmadığını anlasa.

Öğrenmemiz gereken şeyleri öğretmek için Allah bize daha neyi göstersin? Pandemi oldu 2 yıl evden çıkamadık, depremler oluyor şimdi bakın evlere giremeyecek hale geldik. Dünyanın gelip geçici, geçip gidici olduğunu anlamamız için daha ne yaşayalım? Her yeni gün, bu âlemin fâniliğini daha yakından hissediyoruz.

Bundan 40 sene önce her evde elektrik, su, televizyon, telefon, internet vb olacak ama hiç kimsenin yüzü gülmeyecek denilse idi, kimse inanmazdı muhtemelen. Veya tüm gençler üniversite okuyacak ama sosyal ortamda, akrabalarının yanında birkaç cümle dahi kurma yeteneği olmayacak denilseydi herkes ne kadar şaşırdı bu duruma. Demek ki insan maddiyattan daha fazlasıyla maneviyatı istiyor. Bu kadar maddesel imkanlar varken, kişinin halen ruhen bir arayış halinde olması, aslında Yaradan’ın bizlere bir davetinin işaretiydi. Hayatımızın güzel olması için, kalbimizin hissiyatının güzel olması gerekiyor. Kalplerdeki muhabbetin güçlü olabilmesi için güç ve kuvvet sahibi ile beraber olması gerekir.

Kainatta yaşanan gelişmeleri bu şekilde okuyabilenler, dünyanın fâniliğini anlayıp gönül bağlamadı. Faydasız tutkulardan vazgeçerek, gönül yükünü hafif tuttu. Ama dünyayı cenneti zannedenler en hafif rüzgarı, bütük fırtınalar gibi hissetti. Kalıcı değil kiracı olduğumuz şu dünyada Mülkün Sahibiyle aramızın güzel olması niyazıyla...