GÖZÜMÜZ toprakta çünkü özümüz topraktan. Yaradan, insanı topraktan yaratmış ve herkesin fikir dünyasında toprağın karşılığı farklıdır. Kimisi toprağa madde gözüyle bakar, yatırım aracı olarak değerlendirir. Kimisi toprağa mana gözüyle bakar, ondan hayat bulduğunu hatırlar ve ibret alır. İşin esasında dünyanın hakikatini anlamak için, yeryüzünde kudretle dolaşanlara değil, toprağın altında acziyetle yatanlara bakmak gerekir.

Aşık Veysel'in uzun yıllar dünya hayatını tecrübe ettikten sonra nihayetinde 'Beyhude dolandım boşa yoruldum, benim sadık yârim kara topraktır' demesinin hikmetini anlamak gerekir. İnsanın bazen durup, nereden gelip nereye gittiğini düşünmesi lazım. Yorulmuşluğumuzun sebebini, aslımızdan ayrı kalışımızdan kaynaklandığını düşünüyorum. Topraktan safiyane bir şekilde çıkan birçok gıdayı tüketmek yerine, içine yüzlerce katkı maddesi konulmuş paketli ürünleri tükettiğimiz günden beri düşünce kapasitemiz ilerleyemedi.

Günün sonunda kazandığın dünyalıkların bir anlam bulabilmesi için, bunları tüketebilecek sağlıklı bir beden ve ruha sahip olman gerekir. Eğer ki üretimi sevmeyip, hayatı sadece tüketimden ibaret görüyorsak; şu bir gerçek ki en sonunda tükenen kendimiz olacağız. Sosyal ilişkiler de böyledir. Sevdiklerinizle beraber güzel zaman geçirmek için gayret göstermez iseniz, sosyal medyada hiç tanımadığınız insanların ilgisine muhtaç olursunuz.

Hayat sahada yaşanır. Ev almak, araba almak ne kadar ihtiyaçsa; toprakla meşgul olmak da o kadar önemlidir. Yeni doğan bir bebeğin mutluluğu kadar, ilk baharda açan çiçeklerin insicamı da o kadar güzeldir. Bizim çocukluğumuzda ailecek pikniğe gidilmesi, çok büyük bir aktiviteydi. Çimlere uzanıp gökyüzünü seyre dalmadıysan; bahar tabiata gelmiştir, sana değil.

Velhasıl özümüz topraktan olduğu için, insanın gözü de genelde toprakta oluyor. Madde gözüyle bakmakla birlikte manevi açıdan da toprağın hakikatini anlamayabilmek dileğiyle...