Kalp nimeti olmasaydı beyin hesap makinesine dönerdi. Kim ne demiş, ne yapmış veya neyden ne kadar kar ettim, ne kadar zarar ettim hesabını sadece beynine bırakanlar baş ağrısından uyuyamayacak hale geliyor.

Önceliği dünyalıklar olanlar yokuş çıkan kamyon gibi zorlanıyor. Arınmış bir ruhla yaşayanlar ise olaylar karşısında daha soğukkanlı oluyor. Sekinetin değerini bilenler, kaygılardan-kalabalıklardan uzak durmaya çalışıyor.

Mademki dünya yolculuğu sonunda kabir hayatında insan yalnız kalacak. Öyleyse şimdiden bazı zamanlar sessiz bir köşede her şeyden uzakta, o günlerin tefekkürü yapılmalı. İşte bu inziva hali, hayatımıza bir anlam katacaktır.

Yenilenmeyen insan, yenilmeye mahkumdur. Bu hayata yönelik yapılacak en büyük yenilenme, Yaradana olan inancımızdaki yakınlığı artırmaktır. Çünkü bu ömrü verene vefalı olmayı unutanlar, huzursuz olmaya mahkumdur. Yolu, kainatın sahibi ile yürümek varken; 'benim kimseye ihtiyacım yok, ben kendi başıma yürüyüp engelleri aşarım' demek çocuksu bir yaklaşımdır. Velhasıl akıl elbette büyük nimettir ama sadece maddesel bir bakış açısı ile gönlünde bu kadar yük biriktirmek, çekilecek çile değildir.