Gözlerin bu kadar küçük olmasına rağmen tüm dünyayı görebildiği gibi, kalbin de alemdeki tüm sekineti ve huzuru hissedebilecek bir yapıya sahiptir. Zeytin tanesi kadar küçük olan gözün ne kadar çok şeyi görebiliyor ve haberi oluyor. İnsanın kalbi de bir elma boyutunda olsa da ne kadar geniş bir arayış halindedir.

Konu açılmışken sorulması gereken asıl soru şudur; 'Neden arayış halinde kalpler?'. Cevap çok açık ve net; 'Bulmak için'. Ne için yaratıldığını bulmak için kalpler arayış halindedir. Yaşamanın, asıl gayesi; kalplerimizi, asıl sahibiyle buluşturmaktır.

Kişinin meyli ne içinse, hayattan beklentisi de o kadarlık bir alan kaplıyor. İşte bu yüzden aranmak, dolanmak, dolaşmak lazım. Allah'ın rahmetinin ne zaman, nerede, hangi gecede geleceğini, hangi gönülde olacağını bilemeyiz.

Yaşamak, arınmaktır ve bu yolda sekineti aramaktır. Neyi arıyorsa insan, onun kadar değeri olur. Kişi neyin peşinden koşarsa hayatı sadece ondan ibaret görür. İnsanların en çok aradığı şey huzurdur. Huzuru, yaradanın huzurunda arayanlar rahata erişir. Kalabalıklar içerisinde huzur arayanlar, yaşadıkları kargaşa ile gönlünü yorar.

Aradığımız sadece dünyanın rahatı ise hem yorulur hem de Kainatın Sahibine karşı mahcup oluruz. Yaşanacak mahcubiyetlerin telafisinin olmadığı, pişmanlığın fayda vermediği hesap günü gelmeden uyanabilmeyi, Mevlam cümlemize nasip eylesin.