VERDİĞİNİZ sözleri yerine getirmiyorsunuz. İnsanları gözlerinin içine baka baka kandırıyorsunuz. Aynı personeli olduğunuz kurumdaki rakiplerinize karşı kıskançlık triplerine giriyorsunuz.

Buna rakip demek bile utanç verici. Aynı kurumda çalışanların birbirine ekip değil, rakip gözüyle bakması kişiyi ancak basit ve gülünç duruma düşürür.

Bu yüzden asla yerilmeyi sevmezler; çünkü koltuklarından olmak istemezler. Ama rakiplerini de yermeyi ihmal etmezler.

Asıl enteresan olan şey ise en çok eleştirilmesi gereken kişiler halihazırda görevini ifa edenler olması gerekirken, aksine eleştiriye tahammülleri olmamalarıdır.

Omurgası olmalı kişinin, dik duruşu olmalı...

Ama sizde o da yok.

Kimleri kastettiğimizi çevrenizdekilerin davranışlarını gözlemleyerek tahmin edebilirsiniz.

Riyâkar bir siyasetçi olmaz! Olmamalı.

Riyâkar bir idareci olmaz. Olmamalı.

Riyâkar bir kurum personeli olmaz. Olmamalı.

Ama riyakârsınız!

*İş başvurusuna gittiğiniz bir parti işinizi görmediği için başka bir partinin sempatizanlığını yaptığınız için riyakârsınız!

* Ve sonra sempatizanlığını yaptığınız o partiden de umduğunuzu bulamayıp yine size iş bulmayan partiye bağlı belediyelerde işe girdiğiniz için riyakârsınız!

* Topluma yön vermek adına ağzınızdan çıkan cümleleri ve davranışlarınızı kendinize uyarlamadığınız için riyakârsınız!

* Bildiğiniz bir konuyu hiç bilmiyormuş gibi davrandığınız için riyakârsınız!

* Patronunuza şirin görünmek edasıyla etrafınızdakilere yalan söylediğiniz için riyakârsınız!

Tolstoy’un dediği gibi;

“İkiyüzlülükle en akıllı yetişkinleri bile kandırabilirsiniz, fakat çok zeki olmayan küçük bir çocuk bile ne kadar iyi saklanmış olursa olsun ikiyüzlü bir insanı hemen tanır ve ondan tiksinir.”

Belki zeki değiliz, belki küçük bir çocuk da değiliz ama sizden gerçekten tiksiniyoruz!