VEKİLLİK için kaç kişi kendi hür iradesiyle koltuğundan oldu. Nefs-i beşer bazen tatmin olmuyor. İstiyor, daha, daha, daha...

   İşittik ki, kimilerine Reis söz vermiş, kimilerine güvendiği büyükleri...

   Yıllardır yapışıp kaldıkları makamlar şimdi ulaşılmaz oldu. Hayat işte!

    Nereden nereye.

    “Ne olacağım?” demeli.

    Yükseklere herkesin ulaşması mümkündür. Ama zirve bambaşkadır.

    Bazen zirveye çok yakınken iblis insanın duygularıyla oynar. Ve bir bakmışsınız diplerdesiniz. Oysa zirveye yakın yüksekler de ulaşılmazdır bazen.

    İnsan kaybettiği zaman anlar beğenmediği makamların değerini.

    Her şeyin değeri kaybedilince anlaşılır ya gerçi!

    Gerçekten anlaşılır mı peki?

    Ulaşılmaz denilen makamlara gün gelip ulaşıldığında o makamların değeri anlaşılır mı?

    O makamların hakkı gerçekten verilir mi?

    Koltuğa oturduğunuzda eller vicdanlara koyulup “bu koltukta vatandaşın sorumluluğu var.” denilir mi hiç?

    Bu sütunlara daha çok satır sığdırılırdı lakin susmak da çok şey anlatmaktır bazen.

    Tıpkı bazı koltuk hırslılarının yapamadığı gibi...

    Son pişmanlık...

    Fayda etmiyor.