Seher, sabahın gün doğmadan önceki anıdır. Seher büyülü, gizemli andır. Seher başlangıçtır, yeni bir günün habercisidir. Onunla başlar hayat, onunla başlar hareket. Seher kıyama duruştur, secdedir, duadır, diriliştir.

Anadolu onunla uyanır, onunla başlardı işe, onunla çıkardı tarlasına. Anadolu, üstüne gün doğdurmazdı. Seherde uyumayı uğursuzluk sayardı. Çünkü seher bereketti. Seherde açılırdı evin pencereleri bereket girsin hâneye, diye. Seherde doldurulurdu su kovaları. Seherde başlardı ahırdaki hayvanların alt temizliği, sırt taraması, sağılması.

Seherin sihirli bir havası vardır. Hissedersiniz lakin anlatamazsınız. Büyüyü doğan gün bozar. Seher ruhlara mutluluk, sekinet verir. Hiç bitmesin istersiniz bu kısa anı. Seherleri solumak, teneffüs etmek canlanmaktır, yeniden dirilmektir.

Tabiat da seherde canlanır. Kuşlar seherde başlar cıvıldaşmaya, güvercinler tünedikleri yerden uçmaya. Şehir merkezinde ulu ağaçlara tünemiş kargaları görürdüm. Sanki insanlara kinaye olsun diye seherlerde uyanır, uçarlardı dört bir yana iş başı yapmak için ve de şehir ölüm uykusundayken.

Seherleri hem yaşamak hem de yaşatmak gerekir. Hele de sabah namazlarını camilerin pırıl pırıl aydınlığında. Hatıra Yahya Kemal'in

“Süleymaniye'de Bayram Sabahı” geliyor:

“Artarak gönlümün aydınlığı her saniyede

Bir mehâbetli sabah oldu Süleymaniye'de

Ne kadar duygulu, engin ve mübârek bu seher "

....

Seherlerin hazzını tatmak ne mübarek bir duygu. Hele gönlümüzü seherlerle yıkamak... İman tazelemektir seherler gök kubbeyi dolduran ezanlarla.

Yeni bir gün gibi yeni bir yıl da seherle başlar. İçini pırıl pırıl aydınlatacak olan biziz.                                                      “Aydınlık seherlerden aydınlık yarınlara” temennisiyle...