Bir kez daha yıkıldık. Bir kez daha nutkumuz tutuldu, hislerimiz dondu, boğazımız düğümlendi. Her yönden zor bir coğrafyada vatan tutmuşuz. Kederler kaderimiz olmuş. Bu coğrafya hem değerli hem pahalı hem tehlikeli. Neredeyse bin yıldır bizim vatanımız. Dostumuz da çok düşmanımız da.

7.7'lik ve 7.6'lık iki depremi yaşadık. On ilimiz yerle yeksan oldu. Hâlâ canlarımız, yıkılmış gökdelenlerin altında. Yazıyı yazdığım şu anda ölü sayısı yirmi binlere tırmanmakta. Zelzelenin şiddeti, tahribatı, etkilediği alan dünyanın gündemi oldu.

Evet bir kez daha yıkıldık bir kez daha nefesimiz kesildi. Acılarımız yüreğimize sığmaz oldu. Memleketimiz kabristana döndü.

Bütün bu acıların içinde güzelliklerimiz de tekrar dirildi. Milletimiz yaraları sarmak için yek vücut oldu, seferber oldu. Devleti, milleti, ordusu el ele verdi. Kimi enkazdaki canların peşine düştü kimi sağ kalanlara yiyecek, giyecek, içecek yetiştirmenin peşine. TIR’lar kalkıyor peş peşe dolu dolu imdada. TIR’lar kalkıyor su yetiştirmeye. TIR’lar kalkıyor titreyenlere sarılmaya.

Bütün cihanı imrendirecek bir birlik sergiliyoruz tıpkı Cihan Harbi'ndeki gibi tıpkı Kurtuluş Savaşı'ndaki gibi. Bütün hâinliklere bütün düşmanlıklara rağmen.

Bugünler geçer, bugünler tarih olur. Zaman yaraları sarar. İnsanlığımız bâki kalır. İnsanlığımız, “birimiz hepimiz için hepimiz birimiz için” olan insanlığımız.

Felaketlerimizden dersler çıkarabilelim. Biz bu acıları çok çektik. Tekrar yaşamayalım. Tarih tekerrür etmesin. Şehirleri yeniden kurarız, yeniden şenlenir şehirlerimiz. Unutkan olursak, unutursak işte o zaman tarih tekerrür eder.

Acısız günler temennisiyle…