BAZI olaylar aradan yıllar geçse de unutulmuyor. Benim de öğretmenliğimin ikinci yılında yaşadığım bir olayı hiç unutamadım.

Saçmalıpınar Köyü’ne tayin edilmiştim. İlk gün ders zili çaldı. Herkes sıraya geçti. Bahçenin kenarında üstü başı yırtık yalınayak bir kız çocuğu duruyordu. “Kızım sen neden sıraya girmiyorsun?” dedim. Bana, “benim babam yok ki, annem de kocaya gitti, beni nenem bakıyor, onun da üst baş, kalem, defter alacak parası yok, onun için ben okula gelemem” dedi.

Karşılıklı gözyaşı dökmeye başladık. Boynuma sarıldı. Hıçkırıyor. “Ben sana babanın yapacağı şeyleri yapsam okula gelir misin?” deyince yine başladı hıçkıra hıçkıra ağlamaya. O gün akşam giydiğim elbiselerden kesip onun bedenine göre elbise diktim. Saçını taradım. Uzun olan saçlarının ucuna kurdeleler taktım. Şehre ısmarladıklarımız da geldi. Ayakkabı, çorap, iç çamaşırı, çanta, defter, silgi ve kitap.

Adı Sevim olan kızımı giydirdim ve okula getirdim. Öyle sevinçliydi ki. Sınıfa girdik. “Nereye oturmak istersen oraya otur Sevim’im” dedim.

Bütün arkadaşları “benim, benim yanıma gel” diyerek sıraya vuruyordu. İnce ruhlu kızım arkada boş olan bir sıraya oturdu. Herkes “aaa, aaa” dedi. Sevim kızım da “ben hepinizi çok seviyorum, sizi ayrı göremem” anlamında bir şeyler söyledi.   

Ertesi günü önlüğünü dikip yakasını kolalayıp taktım. Arkadaşları Sevim’i alkışladı. Sevim çok güzel oldu.

Öğrencilerden biri “Öğretmenim arkadaşımızın yakası çok güzel, bizimkileri de öyle yapabilir misin?” dedi. Ben de “hemen tabi, akşam giderken bırakırsınız, aynısını yaparım” deyince çok sevindiler. Akşam paydosta yakaları toplayıp masanın üzerine bıraktılar. Eve dönünce yakaları yıkadım, kolaladım, elektrik olmadığı için kömür ütüsü ile hallettim. Sabahleyin okula döndüğümde tek tek taktım. Yavrularımın sevincini görmek lazımdı. Bu anımı hiç unutamadım!

Okul o sene açılmıştı. Yakaları uzun zaman kolaladım. Bir veli toplantısında velilerden birçoğu “biz yapabiliriz” diyerek üzerimden yükü aldılar. Sevim’inkini de bir komşusu üstlendi.

Öğrencilerim 5. Sınıfa geçtiler. Ama benim tayinim çıktı. Öğrencilerimi hiç unutamadım. Onlar da büyüdüklerinde beni ziyarete geldiler. Sevim’in bir akrabası şehirde oturuyordu. Onun tahsilinin devamı için Sevim’i yanına aldı. Sevim liseyi bitirince onu zengin bir ailenin oğluna nişanladılar. Bir yıl nişanlı kaldıktan sonra düğün yaptılar. Sevim çocuk çoluğa karıştı. Ara sıra haberlerini alıyorum. Çok mutlu bir evliliği devam ediyor. O öğrencilerimden hala bayramlarda ziyaretime gelenler oluyor. Birçoğu beli bükülmüş ve yaşlanmışlar.