Düzce’nin caddeleri ve yolları trafiği kaldırmıyor. Araç sayıları arttıkça yollar dar gelmeye başladı.

Yıllar öncesine dönersek araç sayısı yok denecek kadar azdı. Bazı zengin ailelerin  arabaları  vardı.

Murat 124,  Renault, Anadol, Impala, chevrolet gibi modelleri sayarsak araba sayıları seyrekti.

Mesela 25-26 aileye bir araba düşerdi. Faytonlar, at arabaları, üç tekerlekli ve iki tekerlekli bisikletler vardı.

Düzce’nin caddeleri bomboştu ve çok rahattı. Vatandaşların çoğu yaya yürürdü, bazı ailelerde bisiklet vardı. Bisikleti olanlar yarı zengin, arabası olanlar tam zengindi. Yaya gidenler ise otobandan gider gibi dümdüz yürürlerdi.

Zamanla nüfus artmaya başladı. Nüfus arttıkça araç sayıları da artmaya başladı. Yıllar geçtikçe araç sayıları katlanmaya başladı.

Ne var ki cadde ve sokaklar aynı kaldı. Her gelen belediye başkanı günü geçirmeye çalışırken bazı başkanlar ara yollar açmaya başladı.

Yalnız ana cadde ve yollar aynı kaldı. Genişletme çalışmaları yapılmadı. Mevcut yollar dururken çevre yollara ağırlık verildi.

Bu arada trafik çilesi başladı. Araç sayıları daha da artmaya başladı. Yukarıda belirttiğim gibi 25-26 aileye bir araba düşerken şimdi bir ailede 2-3 araba var. Ama cadde ve sokaklar aynı kaldı.

Önceden Düzce’nin nüfusu 30 bin iken şimdiki resmi rakamlara göre 181 bin oldu. Nüfusumuz 6 misli katlamış. Yarın ne olacağı belli değil.

Diyeceğimiz o ki Düzce’de araç sayıları her geçen gün artarken cadde ve yollarımız dar gelmeye başladı.

Düzce olarak çok büyük bir fırsatı kaçırdık. Bizim için acı ama fırsat olanı da değerlendiremedik.

Düzce olarak iki afet yaşadık. 1999 yılında yaşadığımız iki deprem Düzce’yi altına üstüne getirdi.

İlk fırsatta Düzce ödül olarak il yapıldı. Yıllardır il olmak için mücadele verirken deprem nedeni ile il olduk. Düzce olarak çok ama çok sevindik.

Gelen yardımlar, yeni gelen vali, yeni gelen mülki amirler, yeni gelen memurlar, yeni yapılan alay komutanlığı, üniversiteler, organize sanayi bölgeleri, hastaneler vs. vs. bir çok yatırımlar sıraya girmişti.

Biz bu fırsatı değerlendiremedik. İmar planını iyi uygulayamadık. O dönemin belediye başkanı Ruhi Kurnaz ve meclis üyeleri işi beceremediler. Onlar da depremin etkisinde olduğu için Düzce’nin geleceğini hesaplayamadılar.

Erzincan depremini hepimiz biliyoruz. Erzincan’da depremin ardından bir yapılaşma, bir düzenleme bir imar yapıldı neredeyse dünyada sayılı iller arasında yer alacaktı.

Düzce bu fırsat kaçırdı. Her yere gelişigüzel evler, barakalar, binalar, villalar yapıldı. Olur olmadık yerlere konteynırlar konuldu. Hala da depremin izleri duruyor.

Yeni bir Düzce inşa edemediğimiz gibi yeni yollar açamadık, yollarımızı genişletemedik. Elimize geçen fırsatı değerlendiremedik. (Allah bir daha böyle acılar yaşatmasın. Amin.)

Bugün Düzce’ye bakarsak belediye elinden geldiği kadar çevre yolları, ara yollar açmaya çalışıyor. Hükümetin koyduğu madde 18’i uygulamaya çalışıyor.

Ne yaparsak yapalım nüfusumuz arttıkça araba sayısı artıyor. Bundan sonraki yıllarda Düzce’nin geleceği nasıl olur bilemem.

Düzce’nin caddeleri dar, araç sayısı her geçen gün artıyor diye defalarca yazılar yazdım. Bir çok örnekler vermeye çalıştım, çevre il ve ilçelerden emsaller gösterdim. Ne yazık ki kendim yazdım kendim dinledim.

Ankara’da meclis Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’e sormuşlar: ‘’Efendim Ulus meydanından Çankaya’ya doğru giden yolun genişliği ne kadar olsun.’’

Atatürk hiç düşünmeden ‘’300 metre yapın’’ demiş. Herkes şaşırmış kalmış. Bu kadar geniş cadde olur mu?

Bugün bırakın 300 metreyi 500 metre olsa yetmiyor. Biz bugünü değil, gelecek olan nesillere yarın nasıl bir Düzce bırakırız ona bakalım.

Esenkalın…